ΕΡΤ open. Πέρα από Αυτοδιαχειριζόμενη να γίνει και Συνεταιριστική. Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει.

Έξω από την κλειστή ΕΡΤ, ένα χρόνο μετά : 11.6.2014 - ΕRT open. Ελεύθερη Φωνή για την Κοινωνία

Ένας χρόνος είναι πολύς χρόνος.

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ δεν μπορεί να περιμένει την ενδεχόμενη πτώση, κάποτε, της κυβέρνησης Σαμαροβενιζέλου για να αναζητήσει τότε την όποια αμφίβολη δικαίωση από μια μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς ή δεν ξέρει κανείς τι άλλης μορφής.

Τα ουσιαστικά ερείσματα των εργαζομένων της ΕΡΤ open βρίσκονται στην ίδια την κοινωνία και θα πρέπει να τα αξιοποιήσουν από σήμερα. Ζητώντας από αύριο το πρωί την οικονομική συνεισφορά της ώστε η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ να μετατραπεί στο πρώτο συνεταιριστικό κανάλι της χώρας, εξαγοράζοντας με τη συνεισφορά της κοινωνίας κάποια από τις ξεφτιλισμένες εμπορικές συχνότητες τηλεοπτικών σκουπιδιών που κατακλύζουν τα σπίτια μας σε ολόκληρη τη χώρα.

Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Το μόνο ρεαλιστικό, το μόνο ελπιδοφόρο, το μόνο που δεν περιμένει αλλά προετοιμάζει την επόμενη μέρα.

Με αυτό το πνεύμα φιλοξενούμε το άρθρο του Νίκου Μιχαλίτση :

ΕΡΤ – Ένας χρόνος αγώνα: Οι κρίσιμες μάχες και η παρακαταθήκη

Όλοι όσοι συμμετέχουν ενεργά σε ένα δίκαιο, σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα κάνουν τον απολογισμό της δράσης τους καθημερινά. Πήρα τη σωστή απόφαση; Πώς θα αναβαθμίσω τον αγώνα μου; Τί ετοιμάζει ο αντίπαλος και πώς θα το αντιμετωπίσω;

Εν τούτοις, οι επέτειοι δίνουν την ευκαιρία να συστηματοποιήσεις τα συμπεράσματα από τον αγώνα που έχεις δώσει μέχρι τώρα και να σχεδιάσεις τη συνέχεια.

Στον απολογισμό του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ενάντια στο μαύρο, θα ξεχωρίσουμε τρία κρίσιμα σημεία καθώς και  την παρακαταθήκη που ήδη έχει αφήσει στα κινήματα που αντιπαλεύουν την καταστροφή της χώρας και των δημόσιων αγαθών.

Η πρώτη απόφαση: Αυτοδιαχειριζόμενη λειτουργία της ΕΡΤ

Η πλέον κρίσιμη απόφαση που κλήθηκαν να λάβουν οι εργαζόμενοι ήταν την ημέρα του λουκέτου. Όταν διασταυρώθηκε η πληροφορία ότι η ΕΡΤ κλείνει, το μεσημέρι της 11ης Ιουνίου, συγκεντρώθηκε μετά από πρόσκληση των εκπροσώπων των δημοσιογράφων ένα μεγάλο πλήθος εργαζομένων στην αίθουσα σύνταξης του Ραδιομεγάρου. Σε μια από τις πιο σύντομες και πιο μαζικές συνελεύσεις που είχαν γίνει ποτέ στην ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι, αν και σε κατάσταση σοκ, πήραν αμέσως μια σοφή –όπως αποδείχτηκε- απόφαση: Να συνεχίσουν οι ίδιοι τη λειτουργία της ΕΡΤ. Δεύτερη πρόταση δεν υπήρξε. Ακολούθησαν αμέσως ανάλογες αποφάσεις στη Θεσσαλονίκη και στους Περφερειακούς Σταθμούς.

Η απόφαση αυτή, αν και σήμερα –μετά τη δικαίωσή της- φαίνεται ίσως φυσιολογική, δεν ήταν αυτονόητη. Το σύνηθες από ανάλογες καταστάσεις θα ήταν να αποφασιστεί μια «κατάληψη» που θα κρατούσε λίγες ημέρες και θα έσβηνε γρήγορα.

Η αυτοδιαχειριζόμενη λειτουργία, συσπείρωσε τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων, αφού –αντί μιας μοιρολατρικής αντιμετώπισης- τους προσέφερε δημιουργική αντίδραση. Ταυτόχρονα  πέτυχε και τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, γιατί αποδομούσε όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και αφόπλιζε πλήρως τις επιδιώξεις της για ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, στον οποίο είχε στηρίξει την επιτυχία των σχεδίων της.

Πώς ήταν δυνατόν οι βολεμένες «ιερές αγελάδες» να εργάζονται εθελοντικά, χωρίς αποδοχές και με αυταπάρνηση, για να προσφέρουν στους έλληνες πολίτες τη δημόσια ραδιοτηλεόραση που τους στέρησε η κυβέρνηση; Η πρώτη μεγάλη νίκη για τους εργαζόμενους είχε κερδηθεί. Η ήττα της κυβέρνησης στην πρώτη μάχη ήταν συντριπτική.

Το δέλεαρ της εξαγοράς συνειδήσεων και ο διχασμός

Είναι γνωστό πλέον, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ σχεδιάστηκε εξωθεσμικά από μια ακροδεξιά ομάδα που είχε ηγετικό ρόλο στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ο σχεδιασμός αυτός είναι βέβαιο ότι ήταν σε γνώση και είχε και τη στήριξη της Χρυσής Αυγής, όπως φάνηκε από την ενθουσιώδη υποστήριξη που παρείχαν στο λουκέτο της ΕΡΤ οι βουλευτές της. Σχεδιάστηκε την εποχή του έντονου φλερτ της ακροδεξιάς ομάδας της κυβέρνησης με τους νεοναζί.

Εν τούτοις, η συντριπτική ήττα του ακροδεξιού σχεδίου στην πρώτη φάση αφαίρεσε τη δυνατότητα της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τις εφεδρείες της Χρυσής Αυγής. Η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και αναζήτησε άλλες εφεδρείες.

Ήταν η ώρα του Βενιζέλου ο οποίος, όπως και στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών, ήξερε να διαπραγματεύεται τη «νομιμοποίηση» κάθε θεσμικής εκτροπής, με αντάλλαγμα το πλασάρισμά του σε καλύτερη θέση στην κυβερνητική ιεραρχία. Οι μηχανισμοί δε του ΠΑΣΟΚ και της περίφημης «κεντροαριστεράς» - κολαούζου σε κάθε εξουσία είχαν την τεχνογνωσία. Έτσι, στήθηκε ένας μηχανισμός από στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πάντοτε έψαχναν την ευκαιρία να αναδειχτούν πατώντας πάνω στο πόνο και τις δυσκολίες των αδύναμων και αδικημένων ομάδων.

Ο μηχανισμός αυτός ανέλαβε τη νομιμοποίηση του πραξικοπήματος Σαμαρά, μέσω της δημιουργίας ενός μορφώματος του Υπουργείου Οικονομικών που ονομάστηκε ΔΤ. Η ΔΤ δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Έτσι, εκμεταλλευόμενοι το σοκ, την ανέχεια και το φάσμα της ανεργίας που διακατείχε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αφού συγκρότησαν την «ηγετική» ομάδα από πρώην συνδικαλιστές και «ειδικούς συμβούλους» που είχαν απομυζήσει πρωτύτερα την ΕΡΤ, προσέφεραν στους εργαζόμενους, ως δέλεαρ, μια δίμηνη σύμβαση στη ΔΤ με υπόγειες απατηλές υποσχέσεις ότι θα φροντίσουν να τους εξασφαλίσουν μια σίγουρη μόνιμη θέση και στο νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Από κοντά και μια μερίδα «εργατολόγων»,  στρατολογημένοι και αυτοί από το ΠΑΣΟΚ, που ξαφνικά βάλθηκαν να εξηγούν με καθημερινή παρουσία στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ, ότι το συμφέρον μας είναι να «κάνουμε αίτηση».

Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του αγώνα. Εξηγούσαμε ότι η ιστορία έχει δείξει ότι τα πραξικοπήματα ανατρέπονται - δεν νομιμοποιούνται και ο πιο σίγουρος τρόπος να τα ανατρέψουμε είναι η συλλογική ενιαία δράση. Εξηγούσαμε ακόμα ότι αφού η τρόϊκα απαιτούσε 2.000  απολύσεις (από τους 2.650 συνολικά αορίστου χρόνου), οι θέσεις που θα είχε ο νέος φορέας δεν μπορούσαν να είναι πάνω από 650 και εξ αυτών μόνον οι 250 θα μπορούσαν να είναι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αφού δικαιωματικά θα διεκδικούσαν και άλλοι εργαζόμενοι τις θέσεις, όπως τελικά αποδείχθηκε από τον πρόσφατο «διαγωνισμό» προσλήψεων στη ΝΕΡΙΤ.

Σε πολλούς ανθρώπους η λογική στερεύει μπροστά στον τρόμο της ανεργίας και οδηγούνται σε καταστροφικές ατομικές λύσεις. Τα 9/10 όσων πήγαν στη ΔΤ αντιμετωπίζουν και πάλι το φάσμα της ανεργίας, εξαπατημένοι και καταρρακωμένοι ψυχικά και επαγγελματικά. Ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι, αναγκασμένοι να λειτουργούν ως υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών και να εκθειάζουν καθημερινά τους δήμιούς τους αποτελούν επαγγελματικά πτώματα, γιατί ο κόσμος δεν συγχωρεί την αναξιοπρέπεια. Στη μάχη αυτή οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ μέτρησαν αρκετές απώλειες. Εν τούτοις τουλάχιστον οι μισοί παρέμειναν όρθιοι και συνέχισαν με μεγαλύτερο πείσμα. 

Η κατάληψη του Ραδιομεγάρου από τις δυνάμεις καταστολής

Το τρίτο σημείο καμπής ήταν η εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και η εκκένωσή του από τους εργαζόμενους στις 7 Νοεμβρίου 2013. Όλοι περίμεναν ότι αυτό θα ήταν και το τέλος του αγώνα, αλλά διαψεύστηκαν. Η συγκλονιστική «αποφώνηση» του Νίκου Τσιμπίδα, τα δελτία ειδήσεων του δρόμου μπροστά από τα ΜΑΤ και τις χειροπέδες του Ραδιομεγάρου, έδωσαν νέα ώθηση στον αγώνα που διαρκεί μέχρι σήμερα. Η Θεσσαλονίκη και η περιφερειακοί σταθμοί ανέλαβαν με αυταπάρνηση κεντρικό ρόλο και τον διατηρούν ακόμα δίνοντας χρόνο να συγκροτηθούν τα ραδιοφωνικά προγράμματα και της Αθήνας. Και αυτή η δύσκολη φάση ξεπεράστηκε με απόλυτη επιτυχία.

Η παρακαταθήκη

Ένας αγώνας δεν κρίνεται μόνον από το αποτέλεσμα. Μεγαλύτερη σημασία έχει το αν ανοίγει νέους δρόμους στους γενικότερους κοινωνικούς αγώνες. Και ο αγώνας των εργαζομένων στην ελεύθερη ΕΡΤ έχει ήδη προσφέρει πολλά.

Πριν απ’ όλα έκοψε το δρόμο στα σχέδια της κυβέρνησης για την κατάργηση και άλλων δημόσιων Οργανισμών, όπως ήταν προγραμματισμένο από την διαβόητη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που καταργήθηκε χωρίς να εγκριθεί από το Κοινοβούλιο με μοναδικό παραχθέν αποτέλεσμα το λουκέτο της ΕΡΤ.

Η σημαντικότερη, πάντως, προσφορά ήταν η διαφορετική από τις συνήθεις μορφή του αγώνα με την εισαγωγή του μοντέλου της συνέχισης της λειτουργίας ενός δημόσιου Οργανισμού από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που έθεσαν τις προσωπικές τους θυσίες στην υπηρεσία του πραγματικού τους εργοδότη, του έλληνα πολίτη.

Τέλος, έδειξαν ποιο πρέπει να είναι και το πραγματικό περιεχόμενο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αποδίδοντας φωνή στις πιο αδύναμες και δοκιμαζόμενες ομάδες της κοινωνίας.

Ούτε τα κινήματα του μέλλοντος ούτε η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, η νέα ΕΡΤ –όταν δημιουργηθεί- μπορούν να αγνοήσουν αυτή τη σημαντική παρακαταθήκη.

Οι εργαζόμενοι της ελεύθερης ΕΡΤ έχουν ήδη νικήσει.

* Νίκος Μιχαλίτσης, εργαζόμενος στην ελεύθερη ΕΡΤ, πρώην τεχνικός διευθυντής της ΕΡΤ.

 Πηγή :tvxs.gr