Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Να καεί, ή μήπως να μην καεί το μπουρδέλο; (μια κλασσική περίπτωση "πλαστού διλήμματος")



Σαν "πλαστό δίλημμα" χαρακτηρίζεται το κατασκευασμένο δίλημμα το οποίο, σκοπεύει στον εγκλωβισμό της κριτικής σκέψης στους αδιέξοδους όρους που το ίδιο το δίλημμα θέτει και όπου η μόνη λογική διέξοδος βρίσκεται στην άρνηση και των δύο πλευρών του διλήμματος προκειμένου το ερώτημα να αναπλαισιωθεί και η απάντηση να δοθεί από μία τρίτη, εξωτερική του "πλαστού διλήμματος" οπτική.

Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας με τίτλο: " Όχι σε Όλα " 

Σύνταγμα 12.02. 2012

Εκαταντάδες Χιλιάδες λαού χτυπήθηκαν απρόκλητα από την αστυνομία.

Ο Λαός δεν υποχώρησε και χτυπήθηκε αλύπητα σε όλο το κέντρο της Αθήνας χωρίς να έχει καμία σχέση με κανενός είδους εμπρησμούς κτιρίων τα οποία αφέθηκαν σκόπιμα να καούν.


Αν ο λαός είχε, χτές, αποφασίσει να κάψει, 
σήμερα δεν θα υπήρχε χώρα για να κυβερνήσετε.

Μετά την έκταση που έχουν πάρει, σε επίπεδο προπαγάνδας, τα γεγονότα των καταστροφών που εξελίχθηκαν την Κυριακή 12-2-2012 παράλληλα με τη μεγαλειώδη αντίσταση του λαού της Αθήνας και την προσπάθεια του καθεστώτος να τα μετατρέψει σε άλλοθι για να εγκαινιάσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη χώρα, επιχειρούμε μιά εκ νέου προσέγγιση μιας συγκεκριμένης και διλημματικής μορφής βίας. Αυτής του "να καεί ή να μην καεί".

Έχουμε εδώ να κάνουμε με μια κλασσική περίπτωση "πλαστού διλήμματος". Καταστροφή = εξέγερση ; 
Να καταγγείλουμε τους εμπρησμούς των νεοκλασικών ή να υιοθετήσουμε τον υποτιθέμενο θυμό των όποιων, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες ;

Το ίδιο κατ' αναλογία δίλλημα αλλά απείρως δραματικότερα, είχε τεθεί και μετά το θάνατο των τριών εργαζομένων που είχε προκαλέσει ο εμπρησμός από αγνώστους (ακόμη) της marfin bank στις 5.5.2010.

Η απάντησή μας πρέπει νομίζουμε να αναζητηθεί εκτός του πλαισίου του "πλαστού διλήμματος" που θέτει τόσο η κυρίαρχη καθεστωτική όσο και η κυρίαρχη αντικαθεστωτική σκέψη.

Αν τα κτίρια τα πυρπόλησε το θυμωμένο πλήθος, κακώς τα πυρπόλησε διότι καθόλου δεν προώθησε η πυρπόλησή τους, τους στόχους του αγώνα του. Συνεπώς σε αυτή την υπόθεση εργασίας, κατανοούμε τους θυμωμένους αλλά δεν δικαιολογούμε τις πράξεις τους ούτε τις υιοθετούμε.

Άν όμως τα κτίρια δεν τα πυρπόλησε το θυμωμένο πλήθος ή όχι κατ' αποκλειστικότητα το θυμωμένο πλήθος όπως θέλουν να πιστέψουμε οι καθεστωτικές δυνάμεις ( και οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις επίσης) η καθεμία για τους δικούς της λόγους; Ποιός μας υποχρεώνει να υιοθετήσουμε κατασκευές της φαντασίας μας ή της επιθυμίας μας ή καθεστωτικές υποβολές σαν να ήταν αληθινές ;

Έχουμε στοιχεία; Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι κάτι και μας δίνει αυτή τη βεβαιότητα; Όχι. Απλά αποδεχόμαστε τα ίδια στερεότυπα που συγκροτούν το "πλαστό δίλημμα". Οι μεν μας λένε πως "οι αναρχικοί τα καίνε" και εμείς αμέσως σκεφτόμαστε "και γιατί να μήν τα καίνε;".

Σωστά; Μόνο που δεν ξέρουμε τίποτα για την αλήθεια των γεγονότων. Απλά υιοθετούμε την καθεστωτική εκδοχή ίσως γιατί κι εμείς ή κάποιοι από εμάς (γενικά μιλώντας) υιοθετούμε ασυνείδητα το καθεστωτικό νόημα της βίας. Ενώ εμείς οι ίδιοι ( μέρος κι εμείς των εξεγερμένων) δεν καίμε χωρίς λόγο κτίρια της πόλης, πιστεύουμε ωστόσο κι εμείς σαν κάθε άλλον υπήκοο των ΜΜΕ πως οι εξεγερμένοι, γενικώς καίνε. Και το χειρότερο που πιστεύουμε, μαζί με άλλους υπηκόους, είναι η ιδέα πως όσοι καίνε είναι και εξεγερμένοι!  

Σε αυτό το σημείο είναι που ναυαγεί η σύναψη ανάμεσα στη σκέψη και τη συγκίνηση και καταλήγει κανείς στο απολύτως ανορθολογικό συναίσθημα πως "αφού δεν μπορώ να κάψω ή να υπερασπίσω αυτή την (παράλογη μέσα μου) πράξη δεν είμαι αρκετά εξεγερμένος. 

Ο μηχανισμός της υπεραναπλήρωσης αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Όσο η αναίτια βία αναπτύσσεται και δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε, τόσο περισσότερο τη θαυμάζουμε και την υπερασπίζουμε ενάντια στην κλίση μας για μιά βία ορθολογική και μετρημένη (μιά βία που θα μοιάζει όλο και περισσότερο με την ισχύ και όχι με τον καταναγκασμό), τέτοια που να μπορεί να υπηρετήσει ένα κάποιο σχέδιο αλλαγής του κόσμου.

για την κοινωνική αριστερά
16.2.2012

Δείτε επίσης:

 
και το εξαιρετικό για τις ιδέες του άρθρο:
από τον ιστότοπο  ροϊδη εμμονές


Δείτε επίσης το παρακάτω μοναδικό κείμενο του οποίου θα προσυπογράφαμε κάθε φράση!

Η φωτιά και ο ήχος της σιωπής! 

Αναρτημένο στο εξαίρετο blog Κεράσια και Κρίνοι



1 σχόλιο: